Ferrari 312: Ferrari ve Formula 1’de 3 litre dönemi

1966 sezonu, Formula 1’in teknik tarihinde önemli bir kırılma noktasıydı. 1.5 litrelik motor kurallarının sona ermesiyle birlikte kurallar 3 litrelik motorlara geçişi zorunlu kıldı. Bu geçiş, pistte adeta bir devrim beklentisi yaratmıştı. Birçok uzman 500 beygiri aşan “canavar” motorların ortaya çıkacağını bu yüzden dört tekerlekten çekiş gibi sistemlerin zorunlu hale geleceğini öngörüyordu.

Fakat sezon başladığında bırakın bu kadar güçlü araçları yeni düzenlemeye uygun çok az sayıda 3 litrelik araç bile hazırdı. Takımlar değişime geç uyum sağlıyordu. Ferrari ise bu kez erkenden hazırlık yapmıştı. Hem de beklentilerin tamamen dışında bir şekilde.

Yepyeni Bir Motor: Franco Rocchi’nin V12’si

1966 Ferrari aracıyla ilgili en büyük sürpriz motor bölmesinde gizliydi. Birçok kişi markanın önceki başarılı motorlarından birini (örneğin V8 ya da düz-12) büyütüp kullanacağını düşünüyordu. Ancak Ferrari, Rocchi’nin tamamen sıfırdan geliştirdiği 3 litrelik 60 derece V12 motorla şaşkınlık yarattı.

Bu motor teknik anlamda bir mühendislik harikasıydı: 2.989 cc hacmindeki motor, Lucas yakıt enjeksiyonu, çift üstten eksantrik (DOHC), çift ateşleme ve her silindirde iki supapla donatılmıştı. Teorik olarak 10.000 devir/dakikada 360 beygir güç üretmesi gerekiyordu ancak gerçek verim bu değerin biraz altındaydı. Geliştirilen ileriki versiyonlarda üç ve dört supaplı silindir başlıkları eklendi.

Bu motorun başka bir dikkat çekici özelliği de Ferrari araçlarında artık bir imza haline gelecek olan ısıya dayanıklı beyaz boyalı egzoz borularıydı. Bu, klasik kırmızı Ferrari gövdesiyle estetik bir kontrast oluşturuyordu.

Yeni Ama Ağır: 312 Şasisi

Aracın ismi de yeni dönemi yansıtıyordu. “312” adı Ferrari’nin önceki adlandırmalarının aksine artık silindir hacmine değil, toplam litre ve silindir sayısına (3 litre – 12 silindir) dayanıyordu. 312 şasisi, önceki 158 ve 1512 modellerinde kullanılan yarı monokok Aero konseptinden türetilmişti.

Ancak yeni motorun ağırlığını taşıyabilmek için şasi güçlendirilmiş ve motor bir alt çerçeveye sabitlenmişti. Bu yapısal değişiklikler, araca aerodinamik bütünlük kazandırsa da önemli bir dezavantaj getirdi: ağırlık.

312’nin ilk versiyonu 604 kg ağırlığındaydı. Bu, yeni kurallardaki 450 kg minimum ağırlığın oldukça üzerindeydi. Bu da aracın pistteki çevikliğini ve performansını doğrudan etkiledi.

Süspansiyon sistemleri önceki yıllara benzer şekilde önde ve arkada salınım kolları ve helezon/damper üniteleriyle yapılandırılmıştı. Aerodinamik anlamda ise aracın ön tarafında yer alan ve radyatörden çıkan sıcak havayı tahliye etmeye yarayan altı dikdörtgen havalandırma kanalı gibi detaylar işlevselliği estetikle birleştiriyordu. Bu tam anlamıyla İtalyan tarzıydı.

Takım İçi Siyasi Gerilimler: John Surtees Krizi

Ferrari, sezona büyük umutlarla girdi. 1964 sezonunun dünya şampiyonu John Surtees, Kanada’daki spor otomobil kazasından sonra pistlere geri dönmüştü. Sezon dışı Syracuse yarışında yeni 312 ile galibiyet alarak umut vermişti. Ancak hem motorun potansiyelini tam kullanamaması hem de aracın hantallığı, Surtees’in memnuniyetsizliğini artırdı.

Monako Grand Prix’sine 2.4 litrelik eski Dino V6 şasisiyle katılmak isteyen Surtees, takım yöneticisi Eugenio Dragoni’nin ısrarıyla yeni 312 ile yarıştı. Önde götürdüğü yarışta diferansiyel arızasıyla yarış dışı kaldı. Takım arkadaşı Lorenzo Bandini, onun kullanmak istediği araçla ikinci oldu. Bu olay Surtees ile Dragoni arasındaki çatlağı derinleştirdi.

Belçika Grand Prix’sinde yağmurlu koşullarda zekice bir sürüşle Jochen Rindt’i geride bırakarak kazanan Surtees, Ferrari’ye sezonun tek şampiyona galibiyetini getirdi. Ancak Le Mans 24 Saat yarışında Dragoni’nin politik hamleleriyle arka plana atılınca, takım ile tüm bağlarını kopardı. Onun yerine İtalyan pilot Ludovico Scarfiotti Le Mans’ta araca geçti. Bu, Surtees için son damlaydı.

Surtees’in ayrılığı Ferrari’nin kaderini mühürledi. Efsanevi motosiklet kariyerinden gelen hassas denge ve yetenek, Clark ve Brabham ile aynı seviyedeydi. Onsuz Ferrari, sezon boyunca potansiyelini gerçekleştiremedi.

Tek Teselli: İtalya GP Zaferi

Sezonun sonunda Ludovico Scarfiotti, geliştirilmiş üç supaplı motorla Monza’daki İtalya Grand Prix’sini kazandı. Bu, 1966’daki Ferrari 312’nin elde ettiği tek anlamlı sonuç oldu. Takım sezonu sadece bir şampiyona galibiyetiyle kapattı ve üreticiler şampiyonasında Brabham’ın arkasından ikinci oldu. Ancak bu ikincilik rakiplerin kendi motor sorunları nedeniyle yaşadığı dağınıklığın bir sonucuydu.

Ferrari 312 F1 (1966) Teknik Özellikler

Motor	2.989 cc 60 derece V12 motor	Süspansiyon	Ön: Salıncaklı, itmeli helezon yay/amortisör sistemi Arka: Salıncaklı helezon yay/amortisör sistemi
Güç	360 bg @ 10.000 d/d	Frenler	Ön/arka disk frenler
Şanzıman	Beş ileri manuel şanzıman	Lastikler	Dunlop, Firestone
Şasi	Alüminyum yarı monokok yapı, çelik boru takviyeli	Ağırlık	600 kg