Ferrari 246 Dino: Ferrari’nin 2,4 litre V6 devrimi

Dino Motorunun Doğuşu

Ferrari, D50 Lancia’yı geliştirirken bir yandan da geleceği planlıyordu. 1958 sezonuyla birlikte Grand Prix yarışları için kullanılan egzotik, gizemli yakıt karışımları yasaklanacak ve tüm araçlar yalnızca standart benzin kullanmak zorunda kalacaktı.

Bu değişiklik, yeni motor tasarımlarını zorunlu hale getirdi. Ferrari, Lancia’dan transfer ettiği efsanevi mühendis Vittorio Jano’ya benzinle çalışacak yeni bir motor tasarımı sipariş etti. Bu motor 1957’de Napoli Grand Prix’sinde ilk kez 1.5 litrelik formda yeni bir Formula 2 şasisi üzerinde ortaya çıktı.

Sezon boyunca motorun hacmi kademeli olarak artırıldı. Önce 1.8 litre, ardından 2.2 litre ve son olarak 2.4 litreye ulaşıldı. 1958 başında, bu yeni motor ve şasi kombinasyonu tam anlamıyla hazırdı. V açılı 65 dereceyle yerleştirilen iki silindir bankası, sol taraf sağdan biraz önde olacak şekilde tasarlanmıştı.

Her silindirde iki sübap ve iki buji bulunuyordu. İki eksantrik mili, her bank için ayrı ayrı çalışıyordu ve üç Weber karbüratör motorun ortasına yerleştirilmişti. Yağ, su ve yakıt pompaları, kısa ve rijit (sert, esnemeyen) olan krank milinin ön tarafından güç alarak çalışıyordu.

Verimli ve yüksek devirli çalışan bu V6 motor, Ferrari’ye altı yıl boyunca büyük başarılar getirecek bir temel olacaktı. Bu motor, Enzo Ferrari’nin genç yaşta hayatını kaybeden oğlu Dino’nun anısına “Dino motoru” olarak adlandırıldı.

246 Dino’nun Tasarımı ve Özellikleri

246 Dino’nun şasisi, tasarımda değil ama teoride daha önceki 553 Squalo’nun yarı-spaceframe şasisine dayanıyordu. Üst yapı, sadece gövde panellerini taşımıyor aynı zamanda şasinin ayrılmaz bir parçası olarak genel sertliği artırıyordu.

Araç dış görünüşü itibarıyla biraz hantal görünse de, kendi içinde güçlü bir estetik taşıyordu:

• Alçak bir burun, üst kısmında büyük bir karbüratör hava girişiyle yükseliyordu.
• Derin bir ters eğri, kokpitin altından dolanarak baş dayanağının arkasına kadar uzanıyordu.
• Ön cam ve yanlardan çıkan egzoz boruları ise adeta son anda eklenmiş gibi duruyordu.

246 Dino, dönemin Ferrari Formula 1 araçlarından daha kompakt ve daha etkili bir yapıya sahipti.

1958 Sezonu: Dino’nun Sahneye Çıkışı

Ferrari, 1958 sezonuna 246 Dino ile hızlı bir başlangıç yaptı. Artık motor, sezon başından itibaren tamamen hazır durumdaydı. Bu avantaj rakiplerin henüz yeni kurallara uyum sağlamaya çalıştığı bir dönemde Ferrari’ye büyük bir üstünlük sağladı.

1958 Arjantin Grand Prix’sinde Ferrari hazırdı, ancak ana rakipler BRM ve Vanwall, yeni yakıt düzenlemesine uyum sağlayamadıkları için yarışamadı. Vanwall adına Stirling Moss, özel bir Cooper ile yarıştı ve zekice bir strateji uygulayarak Ferrari’leri kandırarak zaferi elde etti.

Yeni sezonun en önemli değişikliklerinden biri de yarış sürelerinin üç saatten iki saate düşürülmesiydi.
Bu kısalma, Cooper gibi hafif ve arka motorlu araçlara avantaj sağladı.

Ferrari 246 Dino’nun Şampiyonluk Mücadelesi

1958 yılı Dünya Sürücüler Şampiyonası’nda Ferrari ile Vanwall arasında büyük bir rekabete sahne oldu. Maserati fabrikası yarışlardan çekilmişti ve BRM hala güvenilirlik sorunları yaşıyordu.

Ferrari pilotu Mike Hawthorn, Vanwall pilotu Stirling Moss’u zorlu bir mücadele sonunda geride bırakarak Sürücüler Şampiyonası’nı kazandı. Ancak Vanwall, Takımlar Şampiyonası’nı (Takımlar şampiyonası o yıl ilk kez başlamıştı) kazandı.

Sezon boyunca Ferrari sürücüleri Collins, Hawthorn, Musso, von Trips, Gendebien ve Phil Hill çeşitli zaferler elde etti:

• Goodwood
• Syracuse
• Silverstone
• Rheims

Ancak Ferrari’nin genel başarısı, sezonun trajik olaylarıyla gölgelendi. Luigi Musso Reims’te, Peter Collins ise Nürburgring’de geçirdiği kazalar sonucu hayatını kaybetti.

Şampiyon olan Hawthorn ise sezon sonunda yarışmayı bıraktı ve kısa süre sonra geçirdiği bir trafik kazasında hayatını kaybetti.

246 Dino’nun Sonu ve Değişen Dünya

Ferrari, 1959 sezonuna gelişmiş bir 246-256 Dino ile başladı. Yeni tasarımıyla araç artık daha şık ve aerodinamikti. Fantuzzi tarafından hazırlanan yeni gövde, uzun ve akıcı çizgileriyle tam bir Grand Prix klasiği görünümü sunuyordu.

Özellikle hava girişleri, yan hava kanalları ve karakteristik hatları, otomobile güçlü bir zarafet kazandırıyordu. Teknik açıdan, 246-256 Dino büyük bir değişim geçirmedi:

• 2.417 cc V6 motorun hacmi sezon içinde 2451 cc ve 2474 cc’ye kadar çıkarıldı,
• Yeni 5 ileri manuel şanzıman,
• Bağımsız arka süspansiyon sistemi,
• Dunlop disk frenler ve lastikler eklendi.

Araç 1959’da Jean Behra ile Aintree’de, Tony Brooks ile Rheims ve Avus’ta üç önemli zafer kazandı.
Phil Hill, Cliff Allison, Olivier Gendebien ve Dan Gurney de güçlü dereceler elde ettiler.

Ancak değişen yarış koşulları Ferrari’yi zorluyordu. Arka motorlu Cooper-Climax araçları virajlarda daha dengeli ve hızlı hale gelmişti. Brabham’ın Cooper ile şampiyonluğu kazanması, Formula 1’de yeni bir çağın başladığını gösterdi.

Ferrari 246-256 Dino, 1959 sezonunda tüm zorluklara rağmen etkileyici bir mücadele sergiledi ve ön motorlu Grand Prix araçlarının son büyük temsilcisi olarak tarihe geçti.

Ancak bu güncellemeler, arka motorlu ve daha aerodinamik İngiliz araçlarının hızına ve yol tutuşuna karşı yeterli olmadı. Motor hacmini biraz artırarak 256 Dino adını verdikleri bir versiyon daha ürettiler ancak bu da dayanıklılık sorunlarını çözemedi.

Ferrari, nihayet 1960 Monaco Grand Prix’sinde, Cooper şasisi üzerine kurulu Dino motorlu 246P prototipi ile ilk arka motorlu Formula 1 aracını tanıttı. Ancak bu prototipin performansı beklentilerin altında kaldı ve Ferrari’nin arka motor teknolojisine geçiş süreci uzun ve sancılı oldu.

1960 Sezonu: 256 Dino’nun Son Yılı

1960 yılında yarışan 256 Dino, gerçekten bir dönemin sonunu temsil ediyordu. O yıllarda arabalar hala yeterince büyük ve yavaştı. Virajlarda kaydırılabilir, düzlüklerde çokça gürültü ve gösterişle hızlanabilirlerdi.
Bu yüzden de hayallerimizde sıcak bir yerleri olabiliyordu.

Çok yakında, arabalar artık bizim anlayış sınırlarımızın ötesine geçecekti:

• Daha küçük,
• Daha hassas,
• Daha kırılgan olacaklardı.

Tasarım süreçleri artık sezgisel güzellikten değil, soğuk ve kesin aerodinamik gerçeklerden doğacaktı.
Hızlar yılda birkaç saniye artacak ve pilotlar, mutlak bir zorunlulukla, tamamen profesyonel hale gelecekti. Koruma elbiselerine sarılı, genç, yıldırım reflekslerine sahip ve sadece deneyime değil mutlak fiziksel üstünlüğe de ihtiyaç duyan yarışçılar olacaktı.

1960 Sezonu: 256 Dino’nun Mücadelesi ve Vedası

Ferrari, 1961’de yürürlüğe girecek yeni 1.5 litrelik formula için arka motorlu araçlar geliştirmeye çalışırken 256 Dino 1960 sezonunda mevcut şampiyona yarışlarında mücadele etmek zorunda kaldı.

Tahmin edileceği üzere, performansı yetersizdi.

• Araç hala çok güçlü ve hızlıydı,
• Ancak virajlarda Cooper’lar kadar hızlı olamıyor,
• Süspansiyonda yapılan tüm değişikliklere rağmen, dönüşlerde rakipleriyle baş edemiyordu.

Şasi hafifletildi, gövde formu sadeleştirildi ve rafine edildi ama bu iyileştirmeler de yeterli olmadı.

Phil Hill, Wolfgang von Trips ve üçüncü araçta Cliff Allison ellerinden gelenin en iyisini yaptılar: Düzlüklerde hızla ilerliyorlardı, ancak virajlarda büyük zorluk yaşıyorlardı. Ya büyük bir çabayla arabayı virajlarda zorluyorlar, ya da arka kısmın aniden kopmasıyla şaşkınlığa uğruyorlardı.

1960 sezonunda, bir yarış hariç tüm yarışlarda kötü sonuçlar alındı. Fabrika ekibi, pilotlar ve işin ehli izleyiciler artık gerçeği biliyordu: Yeni Grand Prix çağında gereken hafiflik, çeviklik ve doğru ağırlık dağılımı, hiçbir ön motorlu araçta artık bulunamazdı. İstediğin kadar ince ayar yap, bu gerçeği değiştiremezdin.

Artık arkadan motorlu araçların devri başlamak üzereydi.

256 Dino’nun Onurlu Vedası

Neyse ki, 256 Dino yarış kariyerine sessizce ve unutularak veda etmedi. 1960 İtalya Grand Prix’sinde, Monza’da -Ferrari’nin en büyük çabayı gösterdiği, taraftarların en coşkulu olduğu pistte- 256 Dino son zaferini kazandı.

İngiliz takımları çeşitli nedenlerle bu yarışı boykot etmişti ve Phil Hill’in kazandığı yarışta ciddi bir rekabet yoktu.

Ancak bu zaferin onuru hiçbir şekilde gölgelenmedi. 256 Dino, kazananlar çemberinde yerini aldı ve herkesin gönlünde taht kurdu.

Dino 246, Duygusal Öneme Sahipti

Ferrari 246 Dino, hem teknik hem de duygusal olarak markanın tarihinde önemli bir yere sahiptir. Dino V6 motoru, Ferrari’ye birçok zafer kazandırmış ve markanın motor mühendisliği yaklaşımını şekillendirmiştir.

Ancak Formula 1 dünyasındaki devrim niteliğindeki değişimlerin başladığı bir dönemde önden motorlu yapısıyla 246 Dino, çağa ayak uydurmakta zorlandı.

Yine de, 246 Dino’nun izleri, Ferrari’nin sonraki yıllarda kazanacağı büyük başarıların temel taşlarından biri oldu.

Dino 246 Teknik Özellikler

Motor	2.417 cc 65 derece V6 motor	Süspansiyon	Önde çift salıncaklı; arkada De Dion aks; enine yaprak yaylar; önde teleskopik amortisörler, arkada kollu amortisörler
Güç	275 bg @ 8.500 d/d	Frenler	Ön/arka tambur frenler / disk frenler
Şanzıman	Beş ileri manuel	Lastikler	Englebert / Dunlop
Şasi	İkiz uzunlamasına kirişli çelik boru şasi, alüminyum gövde	Ağırlık	650 kg

Dino 256 Teknik Özellikler

Motor	2.417 cc 65 derece V6 motor	Süspansiyon	Önde çift salıncaklı; arkada De Dion aks; enine yaprak yaylar; önde teleskopik amortisörler, arkada kollu amortisörler
Güç	285 bg @ 8.500 d/d	Frenler	Ön/arka tambur frenler / disk frenler
Şanzıman	Beş ileri manuel	Lastikler	Dunlop
Şasi	İkiz uzunlamasına kirişli çelik boru şasi, alüminyum gövde	Ağırlık	650 kg

Dino 246P Teknik Özellikler

Motor	2.417 cc 65 derece V6 motor	Süspansiyon	Önde çift salıncaklı; arkada De Dion aks; enine yaprak yaylar; önde teleskopik amortisörler, arkada kollu amortisörler
Güç	275 bg @ 8.500 d/d	Frenler	Ön/arka disk frenler
Şanzıman	Beş ileri manuel	Lastikler	Dunlop
Şasi	İkiz uzunlamasına kirişli çelik boru şasi, alüminyum gövde	Ağırlık	650 kg